Kolędy obchodzone są od 25 grudnia do 6 stycznia. Według kalendarza obejmują one Nowy Rok, Wielki Dzień Świętego Bazylego, Boże Narodzenie i Chrzest Jezusa Chrystusa. Kolyada to starożytne słowiańskie pogańskie święto, którego zasadniczymi atrybutami są piosenki, prezenty, ubieranie się w maski i używanie odurzających napojów.
Według starożytnych legend Kolyada jest starożytnym słowiańskim bogiem czasu. Jest synem boga nieba Dazhdbog, urodzonego podczas przesilenia zimowego osiem i pół tysiąca lat temu. Kolyada przyniosła ludziom wiedzę o czasie i dała im pierwszy kalendarz (prezent Kolyada). Według innej wersji, Kolyada jest bogiem biesiad i zabawy, przywoływane były przez kompanie młodzieży spacerujące po wioskach z pieśniami i świętujące koniec starego i początku nowego roku.
Od 25 grudnia mumierzy w maskach wrócili do domu w kolędach. W tym samym czasie śpiewano tak zwane kolędy, wychwalając właścicieli i obiecując im zdrowie, szczęście i bogactwo. Kolędowanie było zabawne, ze śmiechem, piosenkami, tańcami i pełnymi pucharami. Hotele, które młodzi ludzie otrzymywali na rytualne piosenki i tańce, były następnie rozkładane na wspólnym stole. Różne gry na wolnym powietrzu i zabawy cieszyły się dużym powodzeniem.
Na cześć Kolyady przygotowano obfity obiad. Koniecznie na stole stały kutya, naleśniki, galaretka owsiana, ciasta i bochenki. Usiedli, aby zjeść kolację przy pierwszej gwieździe, zapalając świecę na Kutach.
Oprócz piosenek, okrągłych tańców i biesiad w tym okresie bardzo popularne są różne wróżby i wróżby. W noc przed „proroczym” dniem Wasyla, a także w Wigilię Bożego Narodzenia, przepowiednie zostały uznane za szczególnie prawdziwe. Zwykle tylko niezamężne dziewczyny domyślają się o oblubieńcu i przyszłym losie. Istnieją różne sposoby wróżenia: na wodzie, na pierścieniu, na bucie i wielu innych. Wróżenie za pomocą lustra było bardzo powszechne. Aby to zrobić, połóż lustro na stole o północy, a przed nim - świeczkę. Naprzeciwko lustra postawili kolejne - mniejsze, tak że patrząc w nie, można było zobaczyć niekończący się „korytarz”. Zaglądając do tego „lustrzanego korytarza” można było zobaczyć, jak się zwęża lub usłyszeć jego głos.
Wakacje kończą się zabawą. Toczą płonące koło pod górę z napisem: „Idź pod górę, wróć wiosną”.
