23 lutego obchodzi Dzień Obrońcy Ojczyzny od prawie wieku - święto odważnych i silnych ludzi, przyszłych i prawdziwych obrońców ojczyzny. Nie ma jednego punktu widzenia na to, jakie wydarzenia leżą u podstaw jego obchodów.
Początek męskiego święta
Początek 23 lutego, jako święto, trwa od 1918 roku. W tym okresie powstał nowy kraj. Sytuacja polityczna na świecie była napięta. Pierwsza wojna światowa krwawiła i wyczerpała Rosjan, zwłaszcza żołnierzy i marynarzy. Nie było armii jako takiej. W związku z tym pod koniec stycznia - na początku lutego 1918 r. Lenin u władzy wydał dekret o utworzeniu Armii Czerwonej i Czerwonej Marynarki Wojennej. Przyjmowali mężczyzn głównie robotniczo-chłopskich i ogólnie wszystkich przybyszów.
W tym samym czasie wojska niemieckie rozpoczęły aktywne operacje wojskowe w krajach bałtyckich, zdobywając Mińsk. Ich celem jest Piotrograd. Utworzona armia i marynarka wojenna podejmują aktywne działania wojskowe, ale nie oddają stolicy.
Jeśli jednak mówimy bezpośrednio o 23 lutego, zgodnie z zapewnieniami historyków, tego dnia nie doszło do żywych działań wojennych, a Armia Czerwona nie wygrała miażdżących zwycięstw. Dlatego nie jest jasne, dlaczego ten konkretny dzień lutego został wybrany na cześć męskiej populacji. Istnieją dowody na to, że 23 lutego 1918 r. Odbyły się bitwy pod Narwą i Pskowem i zwyciężyły wojska radzieckie. Nie jest to jednak w żaden sposób udokumentowane.
Z powodu trudnej sytuacji w kraju, skomplikowanej przez wojnę domową, Dzień Armii Czerwonej i Marynarki Wojennej został nieco zapomniany. Jednak w 1922 r. Jego święto zostało wznowione, a 23 lutego nieoficjalnie nazwano Czerwonym Dniem Prezentu. Ludzie zbierali i przynosili prezenty dla żołnierzy i żeglarzy, pomagali tak potrzebnej armii. Dlatego często można spotkać się z rokiem 1922 jako rokiem powstania Armii Czerwonej Robotników i Chłopów. Trocki był uważany za aktywnego promotora święta Armii Czerwonej i Marynarki Wojennej.
