Tak, wiem, że to dopiero początek stycznia, ale „Post” nie mógł wyjść w lepszym czasie i jest to najlepszy film, jaki widziałem od roku. Przygotuj się na kilka Oscarów!
Obecny prezydent, ulubiona aktywność Donalda Trumpa, oprócz trzaskania imigrantów, niszczy media głównego nurtu jako „fałszywe wiadomości”. Nie może znieść tego, że wiadomości od New York Timesa do CNN po USA DZIŚ, nie dają niewolniczo uwielbiający relacje. Zamiast tego przekazują fakty i prowadzą dochodzenia w sprawie jego zasad, opinii, planów i tweetów. Trollował media 10 stycznia, nazywając „nasze obecne prawa o zniesławieniu oszustwem i hańbą” i mówiąc, że „nie reprezentują amerykańskich wartości ani amerykańskiej uczciwości, więc przyjrzymy się temu z bliska”.
Innymi słowy, Donald Trump grozi atakiem na Pierwszą Poprawkę, która gwarantuje nasze prawo do wolności prasy i wolności słowa, zapisane w Konstytucji Stanów Zjednoczonych. Cóż, prawie 50 lat temu, w 1971 roku, był inny amerykański prezydent, Richard Nixon, a on także próbował uciszyć prasę. Na tym właśnie polega Post. Film, w którym występują Meryl Streep jako Katherine Graham, właścicielka Washington Post, i Tom Hanks jako Ben Bradlee, redaktor naczelny, opowiadają historycznie prawdziwą historię dążenia gazety do uzyskania, a następnie opublikowania tajnych dokumentów opisujących historię i tajne podejmowanie decyzji w sprawie amerykańskiego zaangażowania w wojnę wietnamską. Dokumenty te nazwano Dokumentami Pentagonu.
Prezydent Nixon był zdeterminowany, aby trzymać dokumenty Pentagonu z dala od prasy i opinii publicznej, ponieważ ujawniły, że rząd wiedział, że wojna była przegraną przyczyną, a mimo to wciąż wysyłał tysiące młodych amerykańskich żołnierzy na możliwą śmierć w Wietnamie. Ben Bradlee z Washington Post wiedział, że to źle, podobnie jak „New York Times”, i oba gazety ścigały się o dokumenty, które zostały przemycone z akt rządowych przez byłego pracownika Daniela Ellsberga (Matthew Rhys) i publikować je na swoich pierwszych stronach.
Ellsberg był chory na ciągłe mordowanie młodych Amerykanów, a Ben Bradlee był przekonany, że amerykańska opinia publiczna musi poznać prawdę o Wietnamie - coś, co może zrobić Washington Post. Musiał jednak przekonać Katherine Graham, że tak należy postąpić, nawet pod groźbą uwięzienia ich przez rząd Nixona. Ponadto gazeta miała problemy finansowe i musiała stracić inwestorów, jeśli jej właściciel i redaktor zostaną wtrąceni do więzienia. Katherine Graham ryzykowała ukochaną firmę, która była w jej rodzinie od pokoleń.
Decyzja musiała zostać podjęta przez Katherine, a film świetnie odtwarza intensywny seksizm tamtych czasów, nawet dla bardzo uprzywilejowanej, bogatej białej kobiety. Podczas gdy Bradlee miał pełny szacunek dla właściciela jego gazety, członkowie jej zarządu byli tak protekcjonalni, że będziesz chciał ich spoliczkować! Prokuratorowi generalnemu Nixona, Johnowi Mitchellowi, udało się sprawić, by sędzia wydał nakaz tymczasowo uniemożliwiający New York Timesowi dalsze publikowanie gazet, ale ostatecznie oba papiery wygrały sprawę przed Sądem Najwyższym i zachowały wolność prasy.
Ostatecznie Richard Nixon zrezygnował z prezydentury po tym, jak został zamieszany w włamanie do biura Narodowego Komitetu Demokratycznego, aby ukraść dokumenty przed wyborami w 1972 roku. hmmm
.brzmi znajomo? Break -ins do DNC i prezydenta, który chce uciszyć prasę.
Z tych powodów film nie może być bardziej aktualny. Dla ciebie ten film powinien przypominać o tym, jak ważną rolę odgrywa wolna prasa w amerykańskiej demokracji. Post pokazuje, że prawda jest na zewnątrz i musi być zgłaszana i rozpowszechniana, bez względu na to, jak bardzo paranoiczny prezydent nazywa ją „fałszywymi wiadomościami”. Więc uderzaj w kino! Post jest nie tylko pouczający, ale także całkowicie wciągający. Powiedz mi co myślisz!
