Smiley - symbol znany w dowolnym miejscu na świecie. Jest często używany w swoich wiadomościach do wyrażania emocji. Ale niewielu wie, że uśmiechnięta twarz ma swoje wakacje.
Historia emotikonów
W wiadomościach za pośrednictwem aplikacji i usług współcześni użytkownicy bardzo często używają symboli, które wyrażają ich emocje, nastrój lub stosunek do czegoś. Czasami takie okna dialogowe są całkowicie pozbawione słów i składają się wyłącznie z emotikonów lub emoji.
Smiley to sposób na przekazanie wyrazu twarzy i intonacji, których brakuje w wirtualnej komunikacji. Może dodać do każdej wiadomości emocjonalny kolor, który określa nadawca, pomagając zrozumieć prawdziwe uczucia i nastrój rozmówcy.
W oparciu o angielskie słowo „emocje” najbardziej poprawne byłoby nazywanie uśmiechniętej twarzy nie emotikonem, ale emotikonem, ale nie zakorzenił się.
Aby dokładnie ustalić, kiedy pojawił się emotikon, kilku entuzjastów Microsoft przeprowadziło cyfrowe wykopaliska. Wiadomość, w której po raz pierwszy pojawił się emotikon, została znaleziona przez nich w 2002 r. W archiwach tablic ogłoszeń.
Profesor Carnegie Mellon University Scott Falman wysłał wiadomość do lokalnej wirtualnej tablicy ogłoszeń, która w tym czasie była głównym sposobem komunikacji między uczniami i nauczycielami szkoły. To na tym prototypie współczesnego forum opublikowano list 19 września 1982 r., W którym trzy postacie - dwukropek, łącznik i nawias zamykający - pojawiły się w tekście.
To profesor Falman wymyślił elektroniczny leksykon jako uzupełnienie ikon oznaczających smutek lub radość. Ale przed wysłaniem listu z pierwszym emotikonem, on i jego koledzy z uniwersytetu długo dyskutowali o tym, które postacie powinny być użyte w korespondencji, aby dokładniej przekazać stan emocjonalny rozmówcy.
Tradycyjną żółtą buźkę stworzył amerykański artysta Harvey Ball. Ten symbol natychmiast stał się bardzo popularny, ale jego twórca nie przywiązywał do tego dużej wagi. Jako znak towarowy został najpierw zarejestrowany przez biznesmena z Francji, Franklina Lowfrani. Artysta, zdając sobie sprawę ze swojego błędu, był w stanie go zarejestrować, tworząc nieco zmodyfikowaną wersję.
